بهانه ی بهار
مولانا تو مثنوی می‌گه سخن مثل آبه و سخن‌گو مانند جوی آب. اگر جویی آلوده باشه، آب پاکی هم که توش روون می‌شه، آب آلوده می‌شه. شاید علت اینکه آدم لجش می‌گیره حرفای خوب رو از یه سری می‌شنوه همینه. یکی مثل من وقتی بخواد از خوبی هم بگه، خوبی رو زشت می‌کنه. ولی بنازم به قلم نادر ابراهیمی. اینقدر قشنگ از عشق تو کتاب یک عاشقانه آرام گفته. مثل زمزمه‌ای لطیف، نرم، روان، روح رو نوازش می‌ده و بیدار می‌کنه. امروز یه متن عرفانی برداشتم از 10 تا حرف، 2 تا حرفشم نمی‌فهمم. خوبه آدم بعضی اوقات بره کتاب‌های سنگینی که تا حالا نخونده، برداره و ورق بزنه تا باورش بشه که چقدر نمی‌دونه و نشه جزء اونایی که نمی‌دونن و نمی‌دونن که نمی‌دونن. اینا خیلی قشنگند، رسیدین گوش بدین http://www.tahoorkotob.com/podcast/podcast_ghadir.php
