از خودم می‌پرسم چرا هیچ‌وقت آیات عذاب و رحمت خدا رو خطاب به خودِ خودم نشنیدم. شاید همیشه گیرِ کارم همین بوده. همیشه خودم رو پشت خوب‌ها و بدهای عالم قائم کردم و بعدش با خودم فکر کردم جا خالی دادم، کسی با من نبود، عجب آدم‌هایی بودندا..!!

 

در صورتیکه من، این منی که الان روبروی لب‌تابش نشسته و می‌نویسه، می‌تونه ابراهیم بشه، خلیل خدا، تبر به دست بگیره و بت‌های وجودش و عالم رو بشکونه و از طرفی می‌تونه فرعون بشه و جای خدا رو تو قلب و فکر آدم‌ها تنگ کنه و می‌تونه از آدم‌ها سواری بگیره تا تو دلشون براش اهرام مصر بسازن.

نوشته شده در یکشنبه 92/12/4ساعت 4:27 عصر توسط بهار| نظرات ( ) |