اگه آدم خودش رو به کوری نزنه و اشتباهاتش رو ببینه راحتتر می‌تونه با اشتباهات بقیه کنار بیاد. اولش پذیرفتن عیب خود کار سختیه ولی بعدش کارها رو خیلی آسون می‌کنه. دیگه مجبور نیستی همه جا سپر به دست باشی، تازه با خودت هم مهربونتر می‌شی چون می‌فهمی عیبات پله‌های رشدتن باید پا بزاری روشون و بندازیشون پشت سر.

چند وقت پیش یکی از آشناهامون یه کاری کرد که خیلی به من برخورد، داشت خون خونم رو می‌خورد. از حضرت علی کمک خواستم اومد به ذهنم بابا این عیب تو این آدم مسیر حرکت تو و اونه. مهم اینه که تو به وظیفت عمل کنی. بعدش خیلی آروم شدم.

شکرت خدا  ‌ 

 

نوشته شده در چهارشنبه 93/2/3ساعت 12:56 صبح توسط بهار| نظرات ( ) |